Można by ją określić słowami Ewangelii „A oni zaraz opuścili łódź ojca i poszli za Nim” (Mt 4,22). Jest to czas „przyglądania się”  i wstępnej weryfikacji wezwania Bożego oraz gotowości przyjęcia go. Trwa od 2 do 6 m-cy. Towarzyszy mu zasadnicze pytanie: „Wołałeś mnie Panie?”. Pomaga na nie odpowiedzieć doświadczenie życia wspólnotowego oraz pogłębienie życia duchowego poprzez życie sakramentalne i kierownictwo duchowe.

„Oto jestem. Przecież mnie wołałeś” (1 Sam 3,8). Postulat jest okresem przygotowania oraz formacji duchowej i ludzkiej, tak, by poprzez pogłębianie powołania otrzymanego przy chrzcie, modlitwę osobistą i wspólnotową oraz doświadczenie radości i trudów codzienności, osoba mogła dokonać wyboru wystarczająco wolnego i odpowiedzialnego do poświęcenia się służbie Bogu i bliźniemu. W naszym Zgromadzeniu trwa on od 6 m-cy do roku.

Jest to okres „wyprowadzenia na pustynię”, kiedy to nowicjuszka bezpośrednio przygotowuje się do życia charyzmatem i duchowością wynagradzania. Jest to czas specyficznej inicjacji do życia zakonnego. Osoba ma wówczas możliwość poznania zasadniczych wymagań powołania i pozostania mu wierną poprzez formowanie się do praktyk rad ewangelicznych czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Trwa on 2 lata i kończy się złożeniem pierwszych ślubów zakonnych.

Juniorat jest czasem formacji, który obejmuje okres ślubów czasowych. „Jego celem jest pogłębienie i dopełnienie formacji duchowej, apostolskiej, zawodowej i technicznej” (NRŻ) i odpowiedzialne włączenie się w dzieła i w działalność Zgromadzenia, stosownie do uzdolnień, duchowości wynagradzającej i aktualnych wymagań. Cytując Założyciela, można by powiedzieć, że jest to czas „bezustannego ponawiania oddania się i ofiary, które uczyniło się w dniu profesji”. Okres ten trwa 5 lat i może odbywać się w każdym domu naszego Zgromadzenia (łącznie z misjami zagranicznymi), w zależności od potrzeb.

„Wierność naszej konsekracji i charyzmatowi wymaga ciągłej troski o odnawianie życia i coraz większego nawracania się do Chrystusa przy poważnym i stałym zaangażowaniu w formację, celem coraz bardziej świadomej i pełnej realizacji naszego powołania i misji w Kościele” (NRŻ). Stąd też rodzi się w nas potrzeba formacji permanentnej (przez całe życie). I każda z nas stara się pogłębiać w modlitwie, życiu sakramentalnym i w życiu siostrzanego zjednoczenia wartość konsekracji i wynagrodzenia, zgodnie z zachętą św. Pawła, abyśmy postępowały w sposób godny wezwania, jakim zostałyśmy powołane (por. Ef 4, 1).