Odnawiamy śluby

Na czym polegają śluby, które złożyłyśmy Bogu? „Przylgnąć do Boga, obecnego we mnie i w moich braciach, w duchu wiary i miłości; żyć duchem wynagradzania, niepodzielną miłością w czystości, wolnością dzieci Bożych w ubóstwie, dyspozycyjnością życia w posłuszeństwie” (ryt przyrzeczeń). Konsekracja zakonna pogłębia tę, którą wszyscy zostaliśmy naznaczeni w chrzcie świętym.

Narodzenie NMP, jak co roku, jest dla nas dniem odnawiania ślubów zakonnych czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Każda z nas jest inna, jak kwiaty – chociaż z jednego gatunku, każdy o innym kolorze, niepowtarzalny. Swoje powołanie do Wynagradzania realizujemy w jednym charyzmacie, w różny sposób, w odmiennych posługach. Rysy naszych osobowości duchowych wyznaczają konkretne nabożeństwa, jednej – szczególna cześć do Najświętszej Maryi Panny, drugiej – adoracja eucharystyczna, trzeciej – kult Jezusa Miłosiernego. Łączy nas jednak Serce Jezusa, w którym znajdujemy źródło i cel życia konsekrowanego. To dla Niego się poświęciłyśmy, dla Niego chcemy żyć, Jego pragniemy kochać miłością wyłączną.

Przyrzeczenia złożyłyśmy przed Najświętszym Sakramentem, bo tu wszystko się zaczyna. W dłoniach trzymałyśmy kwiaty, jako symbole składanego z siebie daru.

Z całego serca dziękowałyśmy przed Najświętszym Sakramentem za ten szczególny dar konsekracji, wyłączenia nas w pewnym sensie ze świata. Konsekracja chrzcielna i zakonna stają się stylem naszego życia wynagradzającego, które spędzamy w sposób kontemplacyjno-czynny: u stóp Jezusa Eucharystycznego oraz w apostolacie wychowywania i formowania dzieci i młodzieży.

W tym dniu obejmowałyśmy modlitwą cały Kościół i wszystkie Jego sługi, żeby słowem i przykładem prowadzili do zbawienia powierzony sobie lud oraz wszystkich zakonników i zakonnice, aby przyczyniali się do wzrastania świętości Kościoła i rozprzestrzeniania się Królestwa Bożego. Prosiłyśmy również o łaskę wytrwania i wierności na zawsze złożonym ślubom dla nas oraz wszystkich naszych współsióstr.